Gisteren geen verslag meer kunnen schrijven. We waren naar het Olympic NP geweest, dit keer naar de zuid- en westkant. En aangezien we tegen half elf pas weer terug waren in Olympia schoot het verslag er bij in. Dus vandaag twee in één.
Het Olympic NP is een gebied met vele gezichten. Sommige delen aan de westkant zien slechts een 90 dagen per jaar wat zon, de overige zijn gevuld met mist en regen. Een prima klimaat dus voor regenwouden (en fabrikanten van regenkleding). Wij hadden het geluk één van die schaarse zonnige dagen te treffen op onze route in dit gebied. De route ging van Olympia eerst naar Aberdeen en vandaar verder over de US101 naar het noorden richting Forks. Dit plaatsje was ons einddoel deze dag. Maar ne Aberdeen was eerst Lake Quinalt met het Quinalt rain forrest aan de beurt. Door het bos hier is een mooie trail uitgezet en direct wordt je getroffen door alle facetten van dit gebied. De mossen die overal welig tieren, je ruikt en ziet de vochtigheid overal, en, doordat de zon scheen, komen de mooiste lichteffecten door de takken en bladeren van dit dichte woud. Je blijft fotograferen. Er loopt een rivier door het bos en dit zorgt voor nog meer voedsel. Wat mooi en duidelijk is te zien is dat oude, dode bomen, staand of omgevallen, voor voedsel van de volgende generatie zorgen. Bomen zijn gegroeid met de wortels over een oude boomstronk en op omgevallen boomstammen zie je soms wel drie nieuwe bomen uit groeien. Het is een fascinerende wereld. Bomen van honderden jaren oud, 100 meter en hoger!
We verruilen deze soms mystieke wereld voor een bezoek aan het meer. Hier staat ook een lodge, gebouwd in de traditionele stijl van lodges in nationale parken, van hout, met grote ruimtes en met grote open haarden die deze tijd van het jaar al weer regelmatig branden. Het is op de veranda van de lodge uitstekend toeven en we drinken dan ook met plezier een koffie hier.
Daarna verder richting Forks en de weg leidt nu een flink stuk langs de kust van de Pacific. Hier zijn verschillende stranden en de eerste vier zijn gewoon genummerd, beach one tot four. Wel verwarrend is dat verder naar boven ook nog een first, second en third beach liggen. We hebben vooraf besloten beach 4 en Ruby beach te willen bezoeken, dit zouden volgens de beschrijvingen de mooiste moeten zijn. Aangekomen bij beach 4 lopen we vol goede moed het pad op vanaf de parkeerplaats. Het is een redelijk steile wandeling naar beneden. Er zijn hier alleen kliffen en de bomen groeien tot aan de stranden. De laatste meters zijn voorzichtige stappen over de laatste rotsen, maar dan staan we ook op het strand. De kust hier leent zich niet voor zwemmen. De zee is hier meestal wat koeler, maar gevaarlijker zijn de vele rotsen en stromingen. Op de stranden ligt veel drijfhout, hele bomen soms. Ook zijn sommige stranden bekend om de getijdepoelen. Beach 4 is een strand met wat rotsen en je kan hier lekker struinen, wat we ook doen.
Ruby beach, onze volgende hatle heeft tussen de grote rotsen hier, getijdepoelen. We hebben geluk dat het geen hoog water is en we kunnen dan ook over de rotsen klauteren om de zeesterren, annemonen en ander zeeleven te bekijken. Het is ook hier weer fascinerend!
Voordat we bij Forks komen, nemen we eerst de weg naar het Noh rain forrest. Ook hier weer een trail door dit bos gevolgd, de Mosses trail. Zoals de naam al zegt hangen er lange slierten mos aan de takken en sommige plekken hebben, mede door het zonlicht, een feeërieke sfeer. Waarschijnlijk ligt dit bos wat lager dan dat bij Quinalt, want hier staan meer loofbomen dan de sparren die bij Quinalt de boventoon voeren.
De reden dat we ook naar Forks willen komt omdat reisgidsen verhalen over een vreemde botsing van culturen hier. Forks is een houthskkersdorp. Ruw en ruig dus. En Forks is ontzetend populair bij tienermeisjes die het in grote getale komen bezoeken. En niet oom een leuke houthakker uit te zoeken, maar omdat Forks de plaats is van de boeken en films van Twilight Zone. Het leek ons wel leuk om te zien wat de plotselinge groei van het toerisme en de bijbehorende cultuurschok met dit stadje hadden gedaan. De verwachting was een hoofdstraat met bars vol met houthakkers afgewisseld met twilight souvenirshops. Maar wellicht is de hipe over want Forks was een wat doods geheel, met 1 winkel met twilight op de ramen, maar wel gesloten.we besloten door te rijden naar Port Angeles om daar wat te eten om dan het rondje naar Olympia compleet te maken. We vonden een voortreffelijk grill restaurant waar we hebben gegeten. De rit naar Olympia voldeet zich grotendeels in het donker, met ern heldere, halve maan boven ons. Moe en voldaan zochten we ons bed op.
Vandaag zijn de voorspellingen schitterend. Warm en zonnig en we hebben Mt. St. Helens National Monument op het programma staan. En, als we tijd hebben en het weer wordt zo mooi als voorspeld, willen we naar het visitor centre van Mt. Rainier gaan om ook deze vulkaan wolkeloos te bewonderen.
Als we vertrekken is het mistig, maar op het moment dat we de I-5 verlaten trekt de hemel open en zien we na korte tijd in de verte Mt. St. Helens liggen. Dit was een volledig ronde krater totdat deze in mei 1980 uitbarste waarbij een flink deel van de wand verdween. Deze uitbarsting koste geluukig een beperkt aantal levens en dit was te danken dat de uitbarsting plaats vond op de zondagochtend van Memorial Day weekend. Hierdoor waren de vele houthakkers in het gebied op vakantie.
De weg eindigt bij een observatory waar wetenschappers deze en andere vulkanen onderzoeken. De uitbarsting van 1980 zorgde in de directe omgeving voor een enorme lava stroom en asregen. Een rivier die voorlangs liep werd hierdoor bedolven en de rivierbedding werd voor mijlen lang bedekt met een dertig meter hoge laag lava en as. Nu zie je langzaam weer een kloof ontstaan waar het water zich een weg vormt door de lava.
Aangezien het weer zo mooi is als voorspeld, slaan we de weg in rivhting Mt. Rainier. Ons doel is Paradisr visitor centre vanwaar er trails richting de berg lopen langs weiden met ook nu nog veel bloeiende bloemen. We worden niet teleurgesteld en de wandeling hier is de moeite waard. We stoppen ook nog een keer bij Reflectin Lakes om dit keer wel de berg gereflecteerd te zien in het water.
Tegen vijfen rijden we weer richting Olympia. Onze laatste nacht hier, morgen rijden we naar het zuiden, naar Oregon. Bend is onze volgende halte voor de komende zes nachten. Dit keer een B&B. Eerst nemen we morgen de I-5 naar Poetland om vandaar oostwaarts de Columbia River Gorge te volgen. We rijden deze dan door en afhankelijk van de tijd buigen we ergens langs deze routa af naar het zuiden, naar Bend.