Canada Hope doet leven

Vandaag hebben we Vancouver verlaten om de huurauto op te halen voor de eerste rit van deze vakantie richting Hope. We blijven de eerste dagen in het zuiden, eigenlijk langs de grens met de VS.
Vanaf het hotel een taxi genomen naar het vliegveld. De taxichaufeur was nogal filosofisch ingesteld, en dat was soms even wennen op de vroege ochtend. Tevens verwarde hij Nederland constant met Denemarken en dacht hij dat we een koning hadden in plaats van een koningin. Hij wist wel wie Beatrix was en hij vond haar blauwe jurk erg mooi. Het is maar dat u het weet majesteit! U heeft een Canadese fan.
Na zijn leven als taxichaufeur wilde hij graag alle talen van de wereld leren, te beginnen met de logische combinatie van het Frans en het Swahili. Op de vraag waarom de laatste was het al even logische antwoord dat deze taal je erg ver bracht in het oosten van Afrika. Dat ik daar nou niet op kwam!
Maar het maakte de korte rit extra vermakelijk. Bij de autoverhuur moesten we tegen de gewoonte in, bijna drie kwartier wachten tot onze auto kwam. Hij moest nog worden schoongemaakt. Ter compensatie kregen we gps navigatie mee, die we vervolgens niet gebruiken, aangezien het scherm van de iPad veel mooier is -:))
We hebben een laten we zeggen, vrij ruime auto. Ik denk dat er een man of acht zonder moeite in past, en dan is er ook nog ruimte over voor een paar koffers. Dus met z'n vieren al helemaal geen probleem. Bijkomende luxe van een allerlei geluiden makende bliepjes als je instapt, achteruitrijcamera en schuifdak maken het helemaal compleet. Dus eigenlijk wel het wachten waard.

Vancouver uitreidend moesten we het eerste stuk over de snelweg, Canadian Highway 1. En laat daar nu net de hopelijk enige file van deze vakantie staan. Ze waren met de weg bezig, en dat doen ze hier dan gelijk over een stuk van 20-30 km of zo. Dus dat waren een paar kange eerste uurtjes in de auto. Aangezien iedereen behalve ik het koud had moest de airco uit en ging de stand op 22 graden. Na een uurtje dreef ik, en na twee uurtjes hadden de anderen het toch ook wel warm....ben nog nooit zo blij geweest dat de airco weer aan mocht.
Inmiddels de snelweg verlaten en de rest van de rit naar Hope ging over moie wegen steeds meer en meer al de bergen in. Voor we naar ons eerste logeeradres gingen zijn we Hope eerst voorbij gereden naar Hells Gate. Dit is een plek waar de Frasier River met veel geweld door een nauwe canyon gaat. Je gaat met eeh kabelbaantje een 150 meter de canyon in om daar de wilde rivier van dichtbij te bekijken. Het schijnt dat wanneer de zalm stroomopwaarts zwemt ook de beren hier graag stopen. Helaas waren we net iets te vroeg in het seizoen (of de zalmen te laat), in ieder geval hebben we ze niet gezien. Ze hebben hier een passage gebouwd in de rivier die de zalm helpt door dit woeste stuk van de rivier stroomopwaarts te zwemmen. Zonder deze hulp kon steeds minder zalm de paaigronden bereiken en met deze bypass lukt dat weer meer zalmen.

Daarna op weg naar Hope, en nog even gestopt bij een oude brug over de rivier. Een leuke korte wandeling naar beneden om een oaar mooie plaatjes te schieten in de namiddag zon. En weer omhoog wandelen natuurlijk. Dus de beweging hebben we ook weer gehad.
Net een zeer hartelij welkom geheten door de B&B eigenaar en zijn familie en huisdier. De laatste was een soort hond, een klein soort hond, zeg maar gerust een zeer klein soort hond. Eigenlijk zo klein dat het geen hond meer mag heten, maar goed.

Een mooie ruime kamer met alles er op en er aan. Het ontbijt voor morgenochtend is al doorgegeven, dus dat komt helemaal goed.
Nu even rusten en bijkomen en dan naar Joe's restaurant in get dorp. Op aanraden van de baas des huizes, want daar kan je lekker buiten eten met uitzicht op de bergen, en dat lijkt ons wel wat! Daarna gaat het slapen ook vast wel lukken, dus tot een volgend verslag!