Kunst en begraafplaatsen

Ik dacht, laat ik eens een luchtig onderwerp nemen. En ik kwam er op nadat we vandaag, volkomen bij toeval, twee plaatselijke begraafplaatsen zagen, die er beide nogal verschillend uitzagen ten opzichte van wat wij in Nederland gewend zijn.
De eerste zagen we vanmiddag bij een wandeling langs de achterste jachthaven. Overal op Vancouver Island, maar misschien nog wel meer spcecifiek hier in Campbell River, zie je totempalen, in allerlei maten en gedaanten. Waarom hier nog meer dan elders heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat de meester Carver (zeg maar beeldhouwer) hier heeft gewoond, en zijn familie met veel trots zijn traditie voort zet. We zagen dus een aantal totems bij elkaar staan, en toen we dichterbij kwamen bleek het een kleine begraafplaats te zijn. Op de graven stonden dus (niet bij allemaal, maar een aantal wel) deze totempalen. Varierend van 2 meter hoog tot wel 5-8 meter hoog, voor zover je dat goed kunt inschatten. En er lagen dus alleen First Nations begraven. Een aantal zag je ook een wat vreemde combinatie van een kruis, zoals wij dat vaak zien, maar waarbij dan de dwarslegger uitgevoerd was in Indiaanse motieven en vormen. Alsof ze deels christelijk waren en deels hen eigen geloof wilden uiten. Een vreemde begraafplaats dus.
Het andere, uiterste eigenlijk, was een algemene begraafplaats, ergens weggestopt buiten het dorp waarbij alleen kleine graftegels de graven aangaven, zonder ook maar enige versiering. Heel sober dus.

De kunst van dit verhaal kwamen we tegen vlak bij de eerstgenoemde begraafplaats, waar de neven en (klein)zonen van Henderson, de master carver, de familietradietie hoog hielden met het maken van allerlei First Nations kunst. In hen geval alles van hiut, plus één van de familieleden die traditionele schilderijen maakte. Het was knap om te zien dat jong en oud met de beitel en guts de mooiste maskers, peddels en andere zaken maakten. Buiten stond een ander lid van de familie met een kettingzaag een nieuwe totem voor het plaatselijke ziekenhuis te maken. Men wil,hier een nieuw ziekenhuis bouwen en om geld in te zamelen is er volgende maand een grote veiling in Vancouver waar dan ook de totem geveild gaat worden.
De mannen hier zijn er weg trots op dat zij de oude tradities weten te handhaven en door te geven aan nieuwe generaties. Ze zijn ook terecht trots op hen oorprong.

Tot zover de begraafplaatsen. Eerder vandaag zijn we in westelijke richting naar het Strathcona Provincial Park gereden om er eat rond te wandelen. Echter stond er bij één stopplaats iets aangegeven, waar we dan ook een korte wandeling naar een kleine waterval hebben gemaakt, door een oud oerbos. Het bos is wat minder dicht dan de andere bossen die je soms hier ziet, en het stat vol met enorme reuzen van bomen.
We reden langs het Buttle Lake, wat een ernorm groot binnenmeer is. We zijn er denk ik wel zo'n 30-40 km langs gereden en toen waren we nog niet bij het eind. Overigens stonden aan de overkamt van dit meer delen van een berghelling in brand. Omdat er geen wind stond, gaf de rook een spookachtig beeld boven het gladde water met de door de rook wazige bergen er achter. Best mooi als je even vergeet wat de oorzaak was. We hebben trouwens geen enkele poging gezien om ook maar iets te blussen, dus het leek er op dat het een gecontroleerd vuur was, wat men rustig uit liet branden. In de parken ziet men brand tegenwoordig veel meer als een natuurlijk verschijnsel dat er voor zorgt dat oude bomen plaats maken voor nieuw, jong groen.

Morgen gaan we naar de andere kant van het eiland, naar Tofinio dat in het Pacific Rim National Park ligt. Een deel van de route voert langs het regenwoud en een bos waar eeuwenoude bomen staan die als een soort bonsai, maar heel weinig per jaar groeien, waardoor een beetje boom in dit bos minsten een paar honderd jaar oud is. Ook morgen wel weer wat foto's er bij.