Rainy day in Seattle

Gisteren geland in Seattle na een goede vlucht via Londen met BA. Voor Amerikaanse begrippen waren we niet alleen snel door immigratie en douane, maar de immigratie officer was zowaar vriendelijk en maakte grapjes. Iets wat ik me niet kan herinneren eerder te hebben meegemaakt. Alles bij elkaar zaten we drie kwartier na de landing bij de autoverhuurder en konden we op stap richting ons hotel in Olympia. Een (flink) deel van deze snelheid lag ook aan de assistance die we hadden aangevraagd voor Thijs, want zowel op Heathrow als Seattle werden we met voorrang langs security en immigratie geloodst. Wat ons betreft zetten we zthijs dus iedere keer even in een rolstoel, scheelt flink wat tijd. Al kan het natuurlijk zijn dat hij daar anders over denkt.
Volgens de begeleidster was het een uurtje rijden naar Olympia. Wij hadden echter geen zin in de snelweg en moesten toch wat tijd doden dus reden we binnendoor. Zo'n honderd stoplichten en bijna drie uur later waren we op de plaats van bestemming. Wel een leuke rit met naast de vele stoplichten ook zeer veel trucks aangezien de route doot Tacoma liep, een grote havenplaats.
Bij het inchecken kregen we van de receptionist de bemoedigende vraag wat we in vredesnaam allemaal gingen doen waardoor we zes nachten in zijn hotel zouden blijven...na uit te leggen dat we toch minstens twee dagen in Olympic NP en twee dagen in Seattle wilden doorbrengen en ook nog Mt. Rainier NP wilden bezoeken knikte hij, maar overtuigd was hij volgens mij nog niet.
Tegen de avond de auto nog even gepakt om Olympia een beetje te verkennen, langs het Capitool met een enorm park er omheen gereden om daarna nog iets te eten alvorens ons bed op te zoeken na ruim 24 uur in touw te zijn geweest.
Vandaag ons eerste uitgebreide ontbijt genuttigd en een blik naar buiten en op de weer-app gaf weinig zicht op zon en droogte, dus besloten we naar Seattle te gaan vandaag. In een stad is het altijd wat makkelijker om binnenactiviteiten te vinden als het regent. De auto bij Pikes Market geparkeerd en op deze markt de eerste uurtjes doorgebracht. Het is niet voor niets dat in iedere gids dit in de top tien heeft want je kan je hier uren vermaken. Allerlei etenswaren, bloemen, restaurantjes en natuurlijk de vliegende vissen, je verveelt je hier niet. De markt is over verchillende verdiepingen gevestigd in een oud, industrieel gebouw en je verdwaalt in alle gangetjes. Hoogtepunt is de viskraam waar enorme zalmem van de ene verkoper naar de andere worden gegooid - en, niet onbelangrijk, ook weer worden opgevangen - alvorens ze in te pakken en aan de klant worden gegeven.
Buiten is de buurt vol met winkels en niet te vergeten een Starbuck. En wel de allereerste van deze koffieketen. Sinds 1971 beataat dit bedrijf dat oorpronkelijk alleen de bonen verkocht en alleen in kleine bekertjes samples gaf aan de klanten. Deze eerste zaak zat eigenlijk eerst ergens anders in Seattle, maar werd in 1976 naar de plek verhuisd.
Na de koffie een korte wandeling naar de bibliotheek van Seattle. Een enorm glazen gebouw, ontworpen door Rem Koolhaas. Van buiten allemaal glazen ruiten en ook al is het een groot gebouw, je ziet niet dat het elf verdiepingen heeft. Op de bovenste heb je niet alleen uitzicht over de stad, maar ook in een groot atrium uitzicht over het gebouw zelf. Opvallend zijn de fel gele roltrappen, een boekenspiraal waarin je van de bovenste verdieping naar de zesde loopt, en de red floor. Een verdieping waar geen boeken te zien zijn, maar waar de gangen geheel rood zijn. Een bijzonder gezicht. Hierna langs het waterfront terug gelopen naar de auto om hiermee naar de laatste halte van vandaag te gaan, het Klondike National Park. Dit is het enige NP dat slechts 1 gebouw groot is en dat in een stad ligt. Het beschrijft de geschiedenis van de Klondike gold rush in Alaska, een van de redenen waarom Seattle kon uitgroeien tot een grote stad. Erg leuk om te zien. Op weg hierheen kwamen we langs een brandweerkazerne waar we achter de dichte deuren allerlei antieke brandweerauto's zagen staan. Terwijl we foto's probeerden te nenen, kwam er een beandweerman in aan patrouilewagen aangereden en hij boodt ons aan om even binnen te komen kijken zodat we meer en betere foto's van deze collectie konden maken. Een geste waar we zeker geen nee tegen zeiden!
Zo kwam onze eerste dag in de US ten einde. Rustig weer terug gereden naar Olympia. Vanavond wat zeevruchten bij een Red Lobster tegenover ons hotel genuttigd. Inmiddels was de lucht opengetrokken en geven de voorspellingen droog weer aan met af en toe wat zon. Morgen staat dan voor de eerste keer de Olympic peninsula op het programma!