Crater Lake NP

Als je een trip gaat uitstippelen ga je naar websites voor allerlei informatie. En meestal zie je foto's van wat je kan verwachten. Crater Lake stond al wat langer in mijn gedachten en mrt de trip door het noordwesten werd het realiteit. Wat mij, en ik denk de meesten, trof bij het zien van foto's is de diepe blauwe kleur van het water. En je denk natuurlijk bij jezelf dat dit slevhts onder de juiste condities zichtbaar is en dat deze condities zeldzaam zijn. En vaak is dat ook zo. De fotograaf die ingehuurd wordt voor een website of iets degelijks, heeft ten eerste de apparatuur en ten tweede heeft hij de tijd om de juidte foto op het juiste moment te maken
We waren dan ook heel benieuwd of Crater Lake de roem kon waarmaken. Ik kan er kort over zijn, ja, dat deed het. Ondanks dat het in de ochtend en later op de middag heiig was en weer werd, we hebben een geweldige blik er op kunnen werpen. Voor de info, dit meer was zo'n 7700 jaar geleden een berg. Maar zoals zo vele natuutwonderen hier in de omgeving, een vulkaanuitbarsting blies de top van de berg weg en er ontstond een krater die in de loop van tijd gevuld we met regen en smelt water. Nu is het meer met zijn op enkele plaatsen 750 meter diepte het diepste meer van de VS, en het op zes na diepste ter wereld. De diepblauwe kleur wordt door twee redenen veroorzaakt, namelijk de diepte en de helderheid van het water dat zo helder is omdat het slechts uit regen en smeltwater bestaat en er geen rivieren in het meer uitmonden.
Het is nog steeds vulkanisvh en naar alle waarschijnlijkheid zal in de toekomst het landschap hier nog wel veranderen.
Omdat het een krater is, rijdt je op de rand van de Rim. De weg loopt om het meer heen en slechts op een paar plaatsen gaat de weg van de rand af. Normaal jan je een rondje rijden, nu was er een klein deel van deze rondweg afgesloten vanwege een aardverschuiving. Maar er viel nog genoeg te zien. Het meer is op slechts één plaats te bereiken en vandaar kan je een boottocht maken over het meer en naar het eiland in het meer. Je moet echter wel even 2,6 km naar beneden lopen. En dus ook weer omhoog. Geloof me, het is er nogal steil, dus alleen voor de allerfitsten onder ons. Helaas behoorden de andere drie in ons gezelschap daar niet toe, dus liet ik uit oogpunt van gezeligheid de boottocht maar varen....
Ook in dit park staat werr zo'n geweldige lodge, met veel hout gebouwd in de jaren twintig van de vorige eeuw, en in de tachtiger jaren compleet getenoveerd. Wij hebben een goede bak koffie genuttigd in de schommelstoelen met uitzicht over het meer. Het wordt me nu ook wel steeds duidelijker waar het conditieprobleem van de medereizigers door is intstaan.
Teruggekomen op ons adres hier in Oregon, was onze innkeeper Doug bezig met de voorbereidingen voor een bbq. Samen met een Amerikaans, pas getrouwd stel van de Oostkust werd het een gezellige avond met de nodige anecdotes.
Morgen blijven we waarschijnlijk wat meer in de buurt. Maar dat kan ook zo maar weer veranderen!