Plantages en jazz

Vandaag op weg naar de laatste stop deze reis, New Orleans waar we de laatste drie nachten verblijven. En de afstand tussen Baton Rouge en New Orleans is slechts anderhalf uur via de Interstate, dus we hebben de tijd. De Mississippi kronkelt zich hier als een constante S door Louisiana en aan de westkant loopt de weg langs de rivier. Er staan hier ook nog een aantal plantages en we willen er minstens 1 bezoeken.
Tussen Natchez en New Orleans waren vroeger wel een duizend plantages met mooie mansions langs beide oevers van de Mississippi. In midden Louisiana waren het katoen en soms rijstplantages en hier in het zuiden is het te vochtig voor katoen en werd vooral suikerriet verbouwd. Van de duizend van de 19e eeuw zijn et nu over dezelfde route tussen Natchez n New Orleans nog slechts zo'n veertig over.
Aangezien Louisiana indertijd Frans was, golden ook de Franse wetten en belastingen. Om zoveel mogelijk plantages grond tegen de Mississippi aan te hebben, wat handig was voor het vervoer van de katoen en suikerriet, waren de stukken land verdeeld in taartpunten, met de smalle punt tegen de rivier aan en breder van de rivier weg. Dit was in Frankrijk al gebruikelijk en werd dus hier ook toegepast.
Langs de Mississippi slingeren we ons naar het zuiden. Er is wel het een en ander veranderd. Louisiana is nu ook een belangrijke olie producent, en ze boren niet alleen in de Golf van Mexico maar ook op het vasteland. En aangezien de Mississippi een belangrijke vervoersader is, vindt je nu veel petrochemie langs de rivier. We rijden door kleine, soms oude stadjes, langs statige huizen en langs pijpleidingen en raffinaderijen. Afwisselend is het in ieder geval.
Bij Lemanville steken we even de rivier over. Aan de overkant ligt één van de mooiste plantages, dr Houmas Plantage. Deze bezoeken we wat uitgebreider en als we even voor half twaalf onze tickets kopen, kunnen we nog net mee met de tour door de mansion. De tuin bekijken we dus daarna wel.
Een dame, gekleed in een mooie lange en wijde jurk luidt de bel ten teken dat de tour gaat beginnen. We sluiten snel aan en in klein gezelschap van nog twee andere stellen krijgen we ern uitgebreide rondleiding door de twee verdiepingen en vele kamers van dit mooie huis. Tot onze verrassing mogen we binnen zoveel fotograferen als we willen. Tot nu toe mocht dit helaas in degelijke huizen niet.
De geschiedenis van Houmas plantage gaat terug tot laat 1700 en het huidige huis is in 1840 gebouwd. Het is genoemd naar de oorspronkelijke bewoners, de Houmas indianen. Zij verkochten dit hoog gelegen stuk land aan twee Fransen, Alexander Latil en Mares Conwar. Alexander begon een suikerriet plantage en bouwde een koloniaal huis rond 1775. In 1803 was het een werkende suikerrietplantage toen de Verenigde Staten het gebied kochten in de Louisiana Purchase.
De plantage kende vele eigenaren en in 1825 kocht John Smith Preston de plantage. Hij bezat al een aantal plantages in West Virginia en aangezien zijn vrouw niet naar het zuiden wenste te komen tenzij hij een mansion voor haar bouwde, plaatste John rond 1840 een nieuw, op Griekse stijl gebaseerd huis van twee verdiepingen. Het huis heeft 14 grote, ronde pilaren rond drie zijden van het huis.
In 1857 verkocht John de plantage aan de Ier John Burnside. Hij breidde de 4.000 acres uit tot 12.000 in korte tijd. Hij bouwde vier suikermolens om zijn riet te verwerken en had ongeveer 750 slaven voor hem werken.
Deze Burnside was een verfent gokker en won en verloor geld en goederen, maar gezien zijn rijkdom kon hij de verliezen wel hebben. Tijdens de burgeroorlog wilde de Unie generaal Benjamin Franklin Butler de plantage confisqueren maar onze vriend Burnside vertelde met een stalen gezicht dat hij nog steeds Brits onderdaan was, en verwant aan Koningin Victoria, en dat confiscatie een internationaal schandaal zou veroorzaken. Zijn bluf werkte en de generaal zocht elders onderkomen.
Na zijn dood in 1881 liet hij het huis na aan een vriend, want als vrijgezel had hij geen erfgenamen. Na 1899 werd de plantage opgedeeld, en kwam het huis in verval. De grote overstroming in 1927 en de depressie in de dertiger jaren deden het huis ook geen goed. In 1940 kocht Dr. George B. Crozat en hij begon een grondig programma om het huis te restaureren. In 2003 werd het verkocht aan Kevin Kelly.
Het huis is ook als filmlokatie een aantal keren gebruikt.
Na de rondleiding nemen we de tijd om door de tuinen te struinen, en ook al miezert het een beetje, het houdt ons niet tegen.
Als we weer in de auto zitten houdt het op met miezeren en begint het weer even flink te gieten. We rijden weer naar de andere kant en komen langs nog een aantal plantages. Uiteindelijk rijden we tegen vijven New Orleans, of Nola zoals het hier wordt afgekort, binnen en zijn we al snel bij ons hotel. Het ligt dicht bij de Mississippi en bij de bekendste wijk, het French Quartier.
Na ons te hebben opgefrist lopen we langs de rivier naar deze wijk. We stoppen bij de Natches, een radar stoomboot om te informeren naar de dinercruise voor morgen of overmorgen. Helaas ij hij een paar dagen geleden op een zandbank gevaren en ligt hij in het dok en is waarschijnlijk niet voor het weekend weer in de vaart. Er is nog een ander schip, de Queen Creole, en daar informeren we morgenochtend.
We lopen door het French Quartier en er is best wel veel veranderd sinds de vorige keer dat we hier waren, in 2002 of 2003, voor Katrina toe sloeg. De buurt voelt veel veiliger aan dan toen en in het quartier zijn veel huizen gerenoveerd en de grotere hotel ketens hebben hier nu ook vestigingen. Het French Quartier heeft trouwens niet geleden onder Katrina. Doordat deze wijk hoger ligt dan de rest is dit deel niet overstroomd.
We lopen een paar uur rond, eten wat en drinken in een patio waar een jazz kwartet gezellige deuntjes speelt. Een prima eerste avond die we in de hotelbar afsluiten met een afzakkertje. Morgen de wandelschoenen aan en verder New Orleans verkennen.