13 kilometer en de Creole Queen

Het grappige van smart phones tegenwoordig is dat er allerlei apps zijn die bijhouden hoeveel je beweegt en zo. Als ik de mijne mag geloven hebben we vandaag zo'n 13 kilometer in New Orleans afgelopen. Mijn voeten voelen dit inderdaad, en bij 33 graden is het aan het eind van de dag behoorlijk afzien. Eigenlijk is het leven van een toerist niet makkelijk.
Gewandeld dus. Eerst naar een plek om te ontbijten. Kan dat dan niet in het hotel? Jawel, maar de prijzen voor een simpel eitje in de wat luxere hotels liegen er niet om. We vinden een tentje even verderop bij ons hotel vandaan. Voor diegene die New Orleans kennen, we zitten aan de convention boulevard, vlak bij de rivier. En eigenlijk zitten zo'n beetje alle bekende hotelketens hier op een vierkante kilometer. Alleen het Four Seasons niet gezien, maar daar zal ik wel overheen hebben gekeken. Omni Riverfront heet ons hotel, en Omni is een prettige keten waar we wel vaker in een hotel van hebben gezeten. Riverfront is niet echt gelijk aan de Mississippi, die eer is aan Hilton toebedeeld, maar we zijn de tweede in de rij zullen we maar zeggen.
Het ontbijttentje werkte met nieuwe medewerkers die getraind werden. Grappig gezicht, de trainee komt zich, net als altijd hier voorstellen maar zegt dan dat hij ons niet bediend omdat hij getraind wordt. Vervolgens vraagt hij wel wat we willen drinken en even later komt de 'echte' serveerster zeggen dat hete thee niet kan, maar wel ijsthee. Ach, bij dertig graden om 9 uur 's morgens is dat ook wel prima. Gelukkig voor mij hebben ze wel koffie, warm ook. Daarna loopt de trainee als een schoothondje achter de trainster aan bij alles wat ze doet. We bestellen ons ontbijt en buiten begint de dagelijks hoosbui, dus we hebben geen haast. En dat is maar goed ook, want dertig minuten en twee koppen koffie later hebben we behalve onze drankjes, nog niets te eten. Op mijn vraag of de kok ook getraind wordt blijft het antwoord schuldig, enig cynisme is aan onze enthousiaste trainee niet besteed en ach, misschien moet ik ook niet plagen. Maar inmiddels is het 45 minuten en hebben we nog steeds niets. Buiten is de bui aan het overtrekken en dus beginnen we nu wel eat haast te maken. Het probleem ligt er aan dat de kok de french toast van mijn vrouw gelijk klasr met mijn biscuit met ei, bacon en kaas wil hebben. Dat blijkt dan even later gelukt te zijn en kunnen we eindelijk aan het ontbijt. Het smaakt gelukkig wel goed dus dat is weer een plus.
We lopen eerst de Riverwalk outlet in om rond te kijken. Vervolgens lopen we Canal Street in. Dit is de scheiding tussen het Business en Warehouse District en het French Quarter. Jaren geleden was dit een troosteloze brede, drukke weg met niet al te veel te doen en waar je je 's avonds niet veilig voelde. Net als op veel andere plaatsen hier is dat veranderd. Veel winkels en een gezellige drikte maakt dit nu een veel leukere plek. En er wordt ook nog volop verbouwd en gerenoveerd. We keren na een halve mijl of zo om en gaan weer richting Jackson Square als we Canal Street weer hebben afgelopen richting de Mississippi. Ik was nog vergeten te vertellen dat de porties ontbijt ook on-Amerikaans waren. En dan bedoel ik dat ze nogal klein waren. Dus was dit een heel goed excuus om bij Café du Monde de beroemde café au lait met beignets uit te proberen. Café du Monde is uniek. En niet omdat het al sinds 1862 hier koffie serveert, maar nog meer omdat het alle dagen 24 uur per dag open is, behalve op eerste kerstdag en als orkanen iets te dicht in de buurt komen. En het tweede unieke is dat er behalve koffie (met chicorij), zwart of met melk, de beroemde beignets, er verder allen chocolademelk en versgeperste jus d'orange op het menu staan. De beignets zijn errrrug lekker. Het lijkt een beetje op oliebollen deeg maar dan luchtiger en minder vet. Warm met een flinke dosis poedersuiker maken het af.
Buiten vermaken een tuba en trombone speler de gasten aan de tafeltjes en zo vroeg zit de sfeer er al goed in.
Voordat we gingen ontbijten hebben we ook plaatsen geboekt voor de dinner cruise van vanavond op de Creole Queen.
Nu eerst verder kris kras het French Quarter door, tot aan het Louis Armstrong park dat aan de achterkant grenst. Wat opvalt is dat de voodoo winkeltjes op twee of drie na, zijn verdwenen. Bourbon Street telde er talloze meer dan de ene die we er nu nog maar konden vinden. Voodoo hoort bij New Orleans en het Creoolse deel van de bevolking en wordt nog steeds beoefent. Marie Laveau was de bekendste, belangrijkste en machtigste Voodoo Queen van New Orleans, en haar graf op de oudste begraafplaats is een toeristische attractie waar ook nog steeds gebeden wordt en offers worden gebracht.
Het French Quarter laat ook goed de geschiedenis zien wat de overheersing betreft. French quarter geeft de Franse periode aan, en iedere straat heeft gele tegels hangen op de hoeken met de naam van de straat gedurende de Spaanse periode. Het ging soms zo snel dat, doordat het even duurde voor berichten uit Europa de stad bereikten, de stad in zes weken tijd drie vlaggen moest wisselen.
En ook een piraat heeft een rol gespeeld hier. Jean Lafitte was een beruchte piraat die in de Bayou rond de stad vele schatten heeft begraven waarvan een aantal zijn gevonden, maar een aantal nog steeds ergens moet liggen.
Wij zien de vele kunstwinkels in Royal Street, met kleurige schilderijen en andere kunst aan ons voorbij komen voor we ons tegen vieren terug begeven richting hotel om op te frissen voor we om zes uur aan boord gaan van de traditionele radarboot Creole Queen. Er staat al een flinke rij als we aansluiten en niet lang daarna aan boord gaan. Het buffet is prima en de cocktails smaken ook prima. Om zeven uur varen we af, en als we tegen half acht zijn uitgegeten gaan we met een vers drankje naar het bovendek. Met de zonsondergang over de Mississippi en de half bewolkte lucht krijgen we mooie plaatjes te zien. En als het donker is zijn de lichten van de vele schepen en de stad in de verte een ander mooi gezicht. We vermaken ons dan ook prima in de buitenlucht en aangename temperatuur met een lekkere bries. Die bries is direct weg als we weer stil liggen en dan komt de warmte ook snel weer terug. Het is hier om negen uur nog steeds 29 graden.

Morgen willen we wat onbekendere delen van de stad bezoeken en ook een ritje met één van de cablecars maken. En nog wat laatste inkopen doen voor we zaterdagochtend vroeg naar Pensacola rijden voor de vlucht naar Houston, gevolgd door die naar Amsterdam.