Aan het eind komt Victoria

Wederom een bewolkte ochtend in Tofino, echter de mist was veel minder aanwezig. We zaten in spannende afwachting of er ontbijt zou komen om half negen. Onze landlord was gisteren thuis gekomen met zijn vrouw uit het ziekenhuis, en hij was langs geweest om zich te verontschuldigen, maar hij had het intbijt niet genoemd, dus zaten we in dubio. Toen er om 8:40 nog niets was, hebben we gewoon zelf weer de koffie en thee gezet, toast gemaakt en de rest van het fruit, met de toast met jam en pindakaas en de cereals smakelijk opgegeten. Op zich een prima ontbijt.
Na het eten de spullen ingeladen, betaald en nog even kort kennid gemaakt met de onfortuinljke Lynn, die met pijnstillers op bed lag.

Op weg naar Victoria, zo'n 250 km. niet te lang dus, maar door de bergen rijdt je niet zo hard, dus we hebben de dag ervoor uitgetrokken. We stoppen onderweg waar en wanneer we willen, of we nu om drie, vier of vijf uur aankomen maakt niet zoveel uit. De eerste stop was dan ook na zo'n kleine 100km in Port Alberni. De lokale Starbucks was het doelwit. We benaderen aardig het doel van de geplande aantallen cappucino's, het zal er om spannen! Daarna verder op weg. Even verderop in Coombs zien we opeens een plaatselijk fenomeen dat we op weg naar Tofino een paar dagen geleden over het hoofd hebben gezien: the goats on the roof! Het is een soort kruidenierswinkel uit het verleden, waar ook een cafe bij zit, en ja, er groeit gras op het dak en er lopen een paar geiten op datzelfde dak. In de vijftiger jaren van de vorige eeuw, emigreerden Kristiaan Graten en zijn vrouw Solveig van Noorwegen naar Vancouver Island. Hij wilde een traditioneel Noors huis bouwen zoals dat in Lillehammer waar ze vandaan kwamen gewoonte was, met graszoden op het dak. Zo gezegd zo gedaan en na een tijdje stond er een traditioneel Lillehammers huis met graszoden aan de bovenkant. Het verhaal gaat dat tijdens de jaarljkse kermis in Coombs het gras nogal lang was, en dat schoonzoon Larry toen na een paar glazen wijn voorstelde om een paar geiten te lenen om het dak te maaien. Het zou zo ook een leuk gezicht zijn voor passerende auto's. sindsdien staan er dus geiten op het dak in Coombs.
Binnen is het een allegaartje van spullen. Naast de dagelijkse boodschappen verkopen ze speelgoed, huishoudelijke spullen, en er staan ook een groot aantal schilderijen voor aan de wand, de Mona Lisa en ettelijke van Gogh's zijn te koop voor pakweg honderd dollar, en natuurlijk niet van echt te onderscheiden!

We kopen wat croissants met ham en kaas met wat te drinken voor de lunch onderweg en rijden weer verder.

Als wa Nanaimo zijngepasseerd duiken we bij een bord van een of ander meer de highway af om aan dit meer ons lunchpakket te verorberen. Het is niet druk, het weer is ook niet echt uitodigend om aan de waterkant te gaan zitten, maar er zijn wel twee dames met evenzoveel kano's die er op uit gaan. Het is Thijs snel duidelijk dat èèn van de twee nog nooit in zo'n ding heeft gezeten, dus hoopvol staan we gereed met de camera's in de hand. Helaas voor ons, gelukkig voor de dame in kwestie gaat alles echter goed en peddelen ze rustig uit zicht. De lunch is op, het mogelijke vertier is boven water gebleven, dus gaan wij ook weer verder.

In Whistler vertelden twee motorrijders die we daar tegenkwamen over een dorpje op Vancouver Island dat beroemd is om zijn Murals - muurachilderingen. De naam waren we natuurlijk al lang weer vergeten (en was ook lastig te onthouden), maar gelukkig stonden er borden langs de weg toen we Chemainus (de naam van het plaatsje) passeerden om ons er op attent te maken. Het was een klein, oud plaatsje met een rijke historie van houtverwerkende industrie, met leuke huisjes die zo uit een disney film gestapt konden zijn. We hebben zeker een uur door de straatjes gewandeld, de murals gefotografeerd, en in een klein, maar heel leuk koffiewinkeltje de benodigde cafeine weer bijgespijkerd. Het leuke was dat in de kleine zaak een hele wand met allerlei boeken stond, die je gewoon kon pakken en bij een kop koffie of thee kon gaan lezen. We lieten ons in luie stoelen zakken en genoten van een goede, sterke bak koffie. Er zat ook een levensgrote pop in een stoel onderuitgezakt, tenminste, dat dacht ik dat het eeb pop was, tot ze opeens begon te bewegen. En nee, het lag niet aan de koffie!

Na dit leuke plaatsje weer verder op weg naar Victoria, waar we iets na vijfen aankwamen en hartelijk werden ontvangen door de gastvrouw van onze B&B. Na de kamers te hebben gezien, de spullen uit de auto, het ontbijt besproken met onze gastvrouw, een uurtje bijkomen op de kamer. Nou ja, kamers eigenlijk. Die van ons kom je binnen in een ruime slaapkamer met een queen bed. Rechts een enormer badkamer, ongeveer zo groot als onze slaapkamer thuis, met een grote jacuzzi. Daarachter een nog grotere kamer met zithoek bank, twee luie stoelen en een king bed. Ruimte voldoende dus! Die van Tineke en Thijs is van dezelfde afmetingen en jacuzzi voorzien.
Na een lekker bad Victoria in gelopen - we zitten vlak bij de Inner Harbour, het centrum - om even de benen weer te strekken voor het eten. Na het eten weer terug gelopen en nu zo meteen genieten van de een na laatste nacht in Canada!