Op de berenboot

De eerste nacht in Campbell River zit er op en vanochtend wachtte ons een prima ontbijt, zoals tot nu toe altijd, zeker in de B&B's, waar altijd extra aandacht er aan wordt besteed.
Na het ontbijt naar de haven om onze boot op te zoeken voor de excursie naar de grizzly beren en andere mogelijke encounters on sea.
We waren de eerste dus nog genoeg tijd voor een rondje bij Starbucks dat toevallig om de hoek zat.
Daarna weer terug en na het tekenen van de bekende papieren dat wanneer de boot zinkt je vooral de eigenaar er niet voor aansprakelijk stelt, en ook voor de First Nations bij wie we op bezoek gaan om de grizzly's te zien, een vrijwaring voor al hey mogelijk letsel dat je kan worden aangebracht, mocht de beer geen trek hebben in zalm, kregen we eerst nog een aantal zaken toegerijkt. Een warm pak, skibril, handschoenen en een fraaie muts. We gingen namelijk met de Zodiac, een rubberboot voor 12 personen met een enorme turbo erachter. Er was zelfs een toilet aan boord, al heb ik die maar niet van binnen gezien. Trouwens, voor je het pak halfweg had uitgetrokken was het of te laat, of je hoefde opeens niet meer.
Als eerste al betrekkelijk snel een walvis, bultrug om precies te zijn die zich steeds even liet zien, wat blaasde en maar niet wilde duiken. Daar zit je eigenlijk op te wachten want dan laat ie zijn staart mooi zien en verdeinnt daarna een kwartier in de diepte. Natuurlijk waren we amper weg of in de verte was nog een staart zichtbaar. Maar op naar de orka's. Deze boten staan in radiocontact met elkaar, dus dat zou een fluitje moeten zijn om ze te vinden.
Of het fluitje stuk was weet ik niet, maar geen orka's vandaag. Wel wat zeeleeuwen en zowaar ook twee gieren, maar daar hield het wat betreft zeeleven wel mee op.
Op een heel mooi plekje gingen we voor een half uurtje aan land, nou ja, met uit- en aantrekken van de pakken werd het wel een uurtje, om de lunch tot ons te nemen, en hier was ook gelegenheid om een toilet te bezoeken. De vijf italianen op onze boot vormden direct een rij bij het laatste, en vreemd genoeg belven ze stuk voor stuk erg lang weg, maar bewaakten ze het toilet ook door steeds met zijn tweeen er in te gaan. Toen eindeljk iemand anders zich meester dacht te maken van het toilet, dook er s e, een italiaanse tussen die, vreemd genoeg, haar cameratas moest hebben die ze dus on duistere redenen in het toilet had achtergelaten. Gelukkig gingen ze daarna op het brood en de koffie af, tot opluchting van de andere 7 boottelingen.
Na de lunch weer in de pakken en in de boot voor de tocht naar de Bute Inlet, waar we aan land moesten voor een korte busrit naar de uitkijkplatformen bij de rivier. Bij de ingang van deze inlet werd het kalme water korte tijd wat minder kalm, er waren talloze stroomversnellingen en draaikolken waar behendig doorheen werd gestuurd.
Tijdens de busrit sprong er al direct een natte grizzly, levensmoe bijna voor de bus, maar gelukkig sprong hij ver genoeg en kon hij hard weghollen. De achterste rijen hebben één beer minder gezien, zo vlug maakte hij zich uit de voeten.
Verderop konden we de bus uit omdag in de rivier de volgende zat te vissen. Loerend en heen en weer lopend en af en toe hard rennend achter een zalm aan, maar helaas voor de beer en gelukkig voor de zalm, ving deze niets.
Na een kwarteirtje en circa 500 foto's later gingen we iets verder met de bus naar het uitkijkplatform.
Na een half uur in de zon zagen we wel talloze zalmen in de rivier voor ons paren en kuit schieten, maar de beren waren niet te zien.
Dus de bus weer in om twee honderd meter kater te horen dat bij het platform waar we net weg waren, nu een grizzly (ik denk grijnzend) zat te vissen. Verderop zagen wel nog wel een jonge bald eagle voor we terugkeerde naar de grizzly. Ook dit mannetje was niet zo behendig met vissen, want na een tien minuten droop hij af, zonder lunch.
Niet el te lang daarna, we waren net naar de andere van de twee platformen gelopen, kwam daar een moeder met jong aan. Deze dame, zeer mager overigens vergeleken haar mannelijke exemplaren, wist wel wat vissen was. Na even te kijken nam ze een spurt en had ze twee tellen later haar eerste zalm, die ze aan haar jong gaf. Ze draaide zich weer om, en een paar tellen later had ze wederom een flinke zalm te pakken. Deze ging ze zelf maar opeten. Na tien minuten had ze die wel op en vrolijk viing ze een derde een paar minuten later. Voor ons was het tijd geworden om weer de bus in de stappen voor de terugreis van ongeveer twee uur. Het aantrekken van de pakken ging al een stuk sneller, en met de ondergaande zon bewezen ze hen nut op het eat frissere water. Onderweg kwamen we nog twee schuwe diernen tegen, het leek op een kleine orka, maar waren familie van de dolfijn.
Na de thuiskomst lekker gegeten, want je wordt knap hongerig van zo'n dag! Een mooie ervaring een veel foto's en videoopnames rijker was hat daarna na een korte zoektocnt naar de uitgang van de parkeerplaats, een korte rit naar ons logeeradres.